Mark Mieras is wetenschapsjournalist en gespecialiseerd in hersenonderzoek. Hij is auteur van twee boeken over de hersenen: Ben ik dat? en Liefde. Hij schreef het volgende artikel:

In oktober danste in Breda de Company of Elders. Dat is een professioneel dansgezelschap uit Londen met 6o-plussers. Laat ik eerlijk zijn: ik moest even wennen. Dans associeer ik onwillekeurig met jonge strakke lichamen. Met twintigers en dertigers in de kracht van hun leven. Maar de vervreemding duurde niet langer dan het vooroordeel dat ouderen voorzichtig en dus wat houterig bewegen. Deze dansers stonden vanzelfsprekend minder op hun spitsen en maakten geen wervelende sprongen, maar hun doorleefde bewegingen waren prachtig.

De Company was naar Nederland gehaald door de Stichting &Toen & Nu die ouderen wil stimuleren om te dansen. En dat is een uitstekend idee. Dans mobiliseert niet alleen het lichaam maar ook de geest. Ik mocht op een symposium in Breda komen uitleggen hoe dat zit.

Een team van het Albert Einstein College of Medicine in New York volgde 21 jaar lang oudere New Yorkers. Zo ontdekten ze bij toeval dat de groep onder hen die nog regelmatig danste minder vaak last kreeg van dementie. Het effect was veel groter dan bij zwemmen, fietsen of golf. Aan de fysieke inspanning lag het dus niet alleen. Vervolgonderzoek heeft het danseffect bevestigd: samen bewegen op muziek doet iets positiefs met oudere hersenen.En dat valt eenvoudig te begrijpen.

Een danser gebruikt heel wat hersencentra: voor beweging, voor evenwicht, voor oriëntatie, voor gebaren, voor ritme, voor muziek. Dansen lukt pas als al die centra precies synchroon werken. Als één hecht netwerk. Die synchroniciteit is waar het in oudere hersenen juist aan begint te schorten. Er valt hier en daar een schakeltje weg, waardoor het perfecte samenspel daarboven verloren gaat. Dansen helpt dan om de hersencentra weer strak af te stemmen, vooral trouwens als je dat dansen met liefde doet.

Blijf dansen dus!

Hersen Magazine november 2011