Steeds vaker merk ik dat het dansen mijn leven binnendringt. Regelmatig oefende ik al figuren in mijn hoofd, waar overigens weinig van terug te zien is op de dansvloer, maar tegenwoordig gebruik ik ook danspassen in mijn dagelijkse bestaan. Van mezelf weet ik wel dat ik niet normaal ben, maar stiekem hoop ik toch een stukje herkenning te vinden bij mijn dansgenoten.

Vierkante ogen op de dansvloer,

Twee dagen per jaar zien de paren op de dansvloer er iets anders uit dan normaal.

Mannen dansen niet langer met vrouwen, maar omarmen hun geliefde computers. Donderdag 23 december was zo’n dag.

Toen ik 11 jaar geleden als klein kind voor het eerst de dansschool
binnen kwam, werd ik uiterst warm onthaald. tot op de dag van vandaag
word ik elke keer weer opnieuw vriendelijk door iedereen begroet.
Niet alleen ik, iedereen die binnen stapt zou zich direct thuis voelen.

Er was eens….

Er  was eens een enthousiast danspaar in Soest, dat met veel animo de bevolking aldaar
de edele kunst van het dansen wilde aanleren. Daar waar mooie muziek een streling voor
het oor behoort te zijn, is de dansbeweging dat voor het oog, aldus het paar.